Non usitatum carminis alitem,

Burnette, poscis, non humiles modos:

Vulgare plectrum, languidaeque

Respuis officium Camoenae.

Tu mixta rerum semina conscius,

Molemque cernis dissociabilem,

Terramque concretam, et latentem

Oceanum gremio capaci:

Dum veritatem quaerere pertinax

10

Ignota pandis, sollicitus parum

Utcunque stet commune vulgi

Arbitrium et popularis error.

Auditur ingens continuo fragor,

Illapsa tellus lubrica deserit

Fundamina, et compage fracta

Suppositas gravis urget undas.

Impulsus erumpit medius liquor

Terras aquarum effusa licentia

Claudit vicissim; has inter orbis

20

Relliquiae fluitant prioris.

Nunc et recluso carcere lucidam

Balaena spectat solis imaginem,

Stellasque miratur natantes,

Et tremulae simulacra lunae.

Quae pompa vocum non imitabilis!

Qualis calescit spiritus ingeni?

Ut tollis undas! ut frementem

Diluvii reprimis tumultum!

Quis tam valenti pectore ferreus

30

Ut non tremiscns et timido pede

Incedat, orbis dum dolosi

Detegis instabiles ruinas?

Quin haec cadentum fragmina montium

Natura vultum sumere simplicem

Coget refingens, in priorem

Mox iterum reditura formam.

Nimbis rubentem sulphureis Jovem

Cernas; ut udis saevit atrox hyems

Incendiis, commune mundo

40

Et populis meditata bustum!

Jamque alta coeli moenia corruunt,

Et vestra tandem pagina (proh nefas!)

Burnette, vestra augebit ignes,

Heu socio peritura mundo.

Mox aequa tellus, mox subitus viror

Ubique rident: En teretem globum!

En laeta vernantis Favon”

Flamina, perpetuosque flores!

O pectus ingens! o animum gravem,

50

Mundi capacem! si bonus auguror,

Te, nostra quo tellus superbit,

Accipiet renovata civem.