LANDOR: Ad Gustavum Regem

Ad Gustavum Regem

Ingens eodem carcere funditur
Agmen, quadrigae pulvere fluctuant,
   Cunctisque (nec secernit) Elis
      Clamat Io! ingeminatque plausus.

Hac nempe, dicunt, Invidiam die
Relegat orco, sive Diespiter,
   Sive ipse, nam vicit ferendo,
      Populeae dominus coronae.

Laudantur omnes: laudibus unice
Dignandus ille est advena sobriis,
   Qui lora nec mittit nec urget,
      Nec fugit aut inhiat favorem.

Famam reliquit flebilibus Padi
Ripis caducam, cum Clymenes puer
   Phoebique suspiravit orbem
      Subiicere aeriis habenis.

Surgens eo praenituit die,
Videre gentes, et solitum genu
   Flexere, sed Parcae vetabant
      Hesperias superare quercus.

Tu semper uno tramite providus,
Gustave, pergis: prava monentium
   Exempla regum non morantur,
      Non populi male pervicaces.

Quod occupavit nescia cedere,
Tendit iuventus tradere posteris
   Nomen, nec astris inserendum
      Desidia patitur labasci.

Non insolenti corda cupidini
Dabas, amatus Virgine regia,
   Cum fortis indictos tueri
      Gens male sustinuit iugales:

At bella quando dura perhorruit,
Regnare dignum et te proavis parem
   Ostendis, extremumque campo
      Stare virum tibi plaudit hostis.


Ad Gustavum Exulem

Nulla refulges, inclite, purpura,
Gustave, nulla voce satellites
   Gratantur, armorumve pulsu
      Ante domum, positisve signis.

Feliciorum munera temporum
Praeferre tendo: functa laboribus
   Tantis, iniquo pressa fato,
      Mens avet ac meruit quietem.

Non urbe crescunt, non solio adsident,
Non imperanti cetera serviunt,
   Nec vi relapsurae, nec aevo,
      Divitiae pretiosiores.

Cum dives esses, cum nimium potens,
Toto repressi pectore gaudium,
   Mecumque certabant Camenae
      Dum canerent, aperire claustrum.

Haud annuebam; carmina condidi
Quae perpolirent assidua manu;
   Nunc purus egressas iubebo
      Liberius celebrare laudes.

Fragore nullo qua maria albicant,
Et ipsa victrix Bruma voragines
   Horret nivosas, Alpiumque
      Stat rosea redimita luce,

Tu dum quietos Helvetiae lacus
Et arta visis pascua montium,
   Et rura, quae rident colono
      Ancipites dare cantilenas;

Seu forte Telli nomen ad aere
Procul feratur, sive remugiant
   Armenta, suspiratque miles
      Dulce melos, vocitante vaccas;

Parum paratis ac male credulis,
Imbelliori regibus indole,
   Septentrionales procellae
      Luctisono fremitu resurgent.

Secura cunctis pectora fortibus,
Gustave, rerum constituit sator
   Haec alta non turbare passus
      Inferius genitos serena,

Seu turba vecors nobilium nimis,
Constantiori seu populus fremat
   Gazasque, celatas profanis,
      Ipse comes, Deus ipse, pandit.

Vix artium ullis apta laboribus,
Gens barbara, exlex, Cimmerii specus,
   Iniussa, silvarum recessus
      Nocte, die, canibus fatigat:

Indigna ferro Caesaris, horruit
Martem ingruentem, tutaque vallibus
   Insidit Hondini fluenti,
      Hospitibus metuenda solis:

Audax futuri frangere roboris
Mollem iuventam, castaneas foco
   Arcere, brumalemque noctem
      Saxonis exhilarent vetare.

Sed murmurat mi lympha procacibus
Modis superne, et candida populus
   Antro recumbens otioso
      Quid faciant Zephyri susurrat.

Illis vacantes admoveo libens
Aures, vetustas Tempus imagines
   Praebet poetarum ducumque,
      Meque suis famulum salutat.

Quotus reducto Naiadum choro
Se dedicavit, magna viro dabunt;
   Illi vigebunt quae fuere,
      Quaeque vigent hodie, peribunt.


Landor Neo-Latin The Latin Library The Classics Homepage